W nocy z 2 na 3 listopada 1918 roku nastąpiło rozbrojenie posterunku żandarmerii przez lokalne odziały Polskiej Organizacji Wojskowej, przy czym żaden z żandarmów nie stawiał oporu, dodatkowo Polacy zdobyli znaczną ilość broni, amunicji oraz zapasów. Żółkiewka po zakończeniu wojny pozostała w swoich dotychczasowych strukturach administracyjnych, odzyskanie niepodległości wpłynęło również na ożywienie działalności społeczno–gospodarczej. W niedługim czasie po zakończeniu I wojny światowej sejmik krasnostawski zatwierdził budowę szpitala epidemiologicznego w Żółkiewce, szpital miał być drugim obok szpitala w Krasnymstawie tego typu obiektem w powiecie. Przy okazji budowy szpitala sejmik postawił jeden warunek, mianowicie szpital miał być dokończony za pieniądze mieszkańców gminy [17]. Władze osady powołały komitet budowy szpitala, którego zadaniem było gromadzenie funduszy potrzebnych na ten cel. Komitet wraz z władzami gminy rozpoczął budowę drewnianego i dosyć obszernego budynku szpitalnego, usytuowanego przy dawnej ulicy cmentarnej. Tempo budowy jak na owe czasy przebiegało na tyle sprawnie, że 18 lipca 1921 roku szpital oddano do użytku , zaś jego pierwszym kierownikiem został dr Okoński [18]. Wkrótce okazało się, że nowy szpital jest za mały wobec występujących potrzeb i zaczęto myśleć o jego rozbudowie, planując budowę budynku murowanego. Gromadzono na ten cel fundusze i przygotowywano dokumentację projektową, bardzo duży wkład w realizacje nowego projektu wniósł wniósł Edmund Wojszczuk, który był ordynatorem szpitala w Żółkiewce. Budowa nowego szpitala rozpoczęła się dopiero w 1936 roku a zakończono ja po pożarze Żółkiewki w 1938 roku. Od początku lat trzydziestych władze Żółkiewki podejmowały próby rozwiązania problemów oświatowych. Istniejąca szkoła miała bardzo trudne warunki lokalowe, budynek szkolny wybudowany w 1917 roku nie mógł pomieścić wszystkich uczniów uczęszczających w tym czasie do szkoły i z tego względu nauka odbywała się aż w pięciu wynajętych lokalach. Prawie wszystkie lokale były ciasne i nie spełniały warunków higieniczno-sanitarnych, dlatego też dążono do wybudowania budynku spełniającego wszystkie te potrzeby. W 1935 roku otrzymano zezwolenie na budowę dwóch budynków dla nowej, siedmiooddziałowej szkoły powszechnej w Żółkiewce. Prace budowlane rozpoczęto w 1936 roku i przed wybuchem II wojny światowej wybudowano lewą część budynku a zakończono z wielkim trudem dopiero w połowie lat pięćdziesiątych. W budynku starej szkoły od połowy lat czterdziestych mieściła się izba porodowa, następnie zaś został zaadaptowany na potrzeby kulturalne. Na początku XX wieku powstał również nowy budynek władz gminnych, który został spalony przez partyzantów na początku II wojny światowej podczas niszczenia ewidencji ludności i innych dokumentów. Bardzo ważnym wydarzeniem dla Żółkiewki było oddanie do użytku w 1926 roku drogi o twardej nawierzchni. W 1931 roku taką samą drogę oddano na odcinku Żółkiewka – Turobin, i w tym też roku uruchomiono komunikacje autobusową na trasie Turobin-Krasnystaw która przebiegała przez Żółkiewkę. Komunikację na tej trasie uruchomiła firma „Błyskawica” i kursował po niej jeden autobus jadący rano z Turobina do Krasnegostawu i wieczorem wracający tą samą trasą [19]. Na początku XX wieku w Żółkiewce zaczęły się tworzyć pierwsze spółdzielnie konkurujące z prywatnym kapitałem, głównie Żydowskim. W 1906 roku zarejestrowano w sądzie Towarzystwo Kredytowe w Żółkiewce, zrzeszające swych członków z trzech gmin: Rudnik, Rybczewice i Żółkiewka. Głównym inspiratorem powstania towarzystwa był ówczesny proboszcz żółkiewskiej parafii ks. Piotr Łukaszewicz. Nowo powstałe towarzystwo podjęło dość szeroka działalność gospodarczą a oprócz działalności oszczędnościowo-kredytowej zajęło się sprowadzaniem i sprzedażą drobnych maszyn i narzędzi rolniczych. W 1912 roku Towarzystwo Kredytowe rozpoczęło budowę swojej nowej, dosyć okazałej siedziby, która do dziś użytkowana jest przez Bank Spółdzielczy w Żółkiewce. W podziemiach nowo wybudowanego budynku towarzystwa znajdowała się piekarnia, która część dochodów oddawała towarzystwu. Również na początku XX wieku z powstała druga spółdzielnia o nazwie „Syndykat”, w jej powstanie zaangażowany był podobnie w jak powstanie pierwszej ks. Łukaszewicz. Zadaniem Syndykatu było przeciwstawienie się agresywnym stosunkom handlowym stosowanym głównie przez Żydów. Pierwszą siedzibę syndykaty stanowiły skromne budynki używane na dzierżawionym do Towarzystwa Kredytowego w Żółkiewce placu. W niedługim czasie powstał tam też pierwszy, niewielki, murowany magazyn w którym skupowano zborze od okolicznych rolników. W niedługim czasie bo już w 1925 roku Syndykat zakończył swoja działalność gdyż nie wytrzymał konkurencji ze strony silnych żydowskich sieci handlowych działających na terenie Żółkiewki. Po pięciu latach na skutek monopolu Żydów i cen, które ustawicznie podnosili z powodu braku konkurencji w 1930 roku utworzono Spółdzielnię Rolniczo-Handlowa w Żółkiewce. Profil tej spółdzielni podobny był do działalności Syndykatu, i miał siedzibę w budynkach niegdyś do niego należących. Bazując na doświadczeniach poprzedniej spółdzielni podjęto szeroka propagandę, która maiła zniechęcić do kupowania w sklepach Żydowskich oraz sprzedaży u niech zboża i wyrobów rolniczych. Akcja ta przyniosła korzyści. W krótkim czasie zbudowano drewniany budynek biurowo-handlowy oraz piekarnię. Działalność Spółdzielni Rolniczo-Handlowej prowadzona była do wybuchu II wojny światowej, a po krótkiej przerwie jej działalność została wznowiona na przełomie 1939/1949. Podczas wojny pomimo trudnych warunków działalność spółdzielni rozwijała się dosyć pomyślnie, a po dokonanym mordzie na ludności żydowskiej przez Niemców przejęła całość spraw związanych z handlem i zaopatrzeniem miejscowej ludności w podstawowe artykuły spożywcze i przemysłowe. Bardzo ważnym wydarzeniem w historii Żółkiewki był pożar, który 21 maja 1938 roku, który strawił większość drewnianej zabudowy w centrum. Silny wiatr przenosił ogień na znaczne odległości, rozniecając pożar nawet w sąsiednich miejscowościach. Szacuje się, że pożar ten zniszczył ponad 80% zabudowy miasta. Po pożarze powstał problem odnośnie odbudowy miasta, bardzo mała część uległych zniszczeniu budynków była ubezpieczona i większość mieszkańców zdana była na siebie. Ówczesny wójt gminy Walery Wac chcąc zabezpieczyć mieszkańców przed podobnymi klęskami, podjął decyzje by odbudowę przeprowadzić według planu zagospodarowania przestrzennego oraz by budować obiekty murowane z materiałów ogniotrwałych [20]. W tym celu postanowiono wybudować w Woli Żółkiewskiej cegielnie o dosyć dużej mocy produkcyjnej i bezzwłocznie podjęto jej budowę nadzorowaną przez inżyniera Wrone. Produkcje cegły uruchomiono w bardzo szybkim czasie. Po pożarze nabrała tempa również budowa szkoły gdyż wójt mając większe środki inwestycyjne na odbudowę osady mógł przeznaczyć na ten cel większe fundusze, przyczyniła się do tego również pobliska cegielnia dzięki której nie trzeba było sprowadzać cegły z daleka [21]. Pogorzelcom pozwolono wybudować prowizoryczne, tymczasowe domki zabezpieczające czasowo ich egzystencję. Budki te budowane były pośpiesznie, najczęściej z desek, między którymi przestrzeń wypełniano dla ocieplenia plewami, sieczką lub innymi materiałami. Do stanu technicznego i estetycznego nie przywiązywano większej uwagi, traktowano je jako tymczasowe. Budujący musieli również podpisywać oświadczenia, w których zobowiązywali się do rozbiórki prowizorycznych, postawionych w krótkim czasie budek. Wszystkie plany odbudowy podejmowane przez władzę jak i przez mieszkańców zostały pokrzyżowane przez wybuch II wojny światowej.